Dag 8 Grand Lake - Grand Junction

23 september 2018 Grand Lake - Grand Junction.

Wat een po…herrie, een mens kan niet eens behoorlijk uitslapen. Een aantal brommers werden gestart om s’ochtends vroeg wederom de herten te spotten. 

Kijk, van Koos wist ik het en die is altijd netjes die duwt zijn motor de straat op maar van de anderen pffft werd ik echt wakker. Wat is de oorzaak. Tijdens de BBQ vroeg ik aan Ossejos om wat foto’s van zijn professionele camera. De goede man wist niet precies hoe dit gedaan moest worden en dus werd er door een aantal mensen uitleg gegeven na eerst even internet en het toestel raadplegen. Een hele consternatie ontstond, uiteindelijk boodt een mes de uitkomst het magazijn werd opengebroken en het kaartje er uit gehaald. Wat blijkt het is een heel groot kaart en zeker geen SD dus dit werkte niet. Kaartje erin, delebreren over een andere oplossing. Kabeltje maar dan moet je dat wel hebben. Dus ook dat werkte niet. De aandacht verslapte totdat een sip kijkende Jos de aandacht trok. “Wat is er aan de hand Jos”, een schamper antwoord gaf te verstaan dat hij iets verkeerds had gedaan.

Na wat meer druk op hem uitgeoefend te hebben, gaf hij te kennen dat hij per ongeluk zijn kaartje had geformateerd. De schrik sloeg bij een aantal op het hart, edoch Jos verblikte en verbloosde niet. “ik maak wel nieuwe was zijn nuchtere antwoord”. Kijk van Koos weet ik dat hij graag vroeg opstond maar wat blijkt een aantal mensen  zijn solidair dus gingen met zijn allen weer de natuur in.

Dries vond het zielig dat ze in de kou gingen rijden en heeft koffie gekocht achter in zijn motortas gedaan en hoppa de berg op. Kwam Koos tegen claxonneerde (want daar is hij goed in). Maar Koos verblikte of verbloosde niet en reed vrolijk door. Dries een eindeje verder omgedraaid, maar weg was Koos. Niet meer te vinden. Ach ja dat is Koos, heb dit al zo vaak meegemaakt. uiteindelijk kwam Koos teug bij het hotel samen met de anderen. De koffie werd genuttigd en toen een ontbijtje. koffie erbij, niks ervan, we hebben een refil op dit bakie, maar dan moeten we wel naar de aandere zaak rijden. Zo gezegd zo gedaan, er werd een klein bekertje gepakt en voor mij ook koffie ingeschonken, daarna refil gehaald. Zo dat was een goedkoop bakkie :).

De koffers werden weer ingeladen. en de koelboxen bijgevuld. De dagelijkse meeting over wat ons te wachten stond. Het was een kaal verhaal we gingen vandaag rijden, rijden en nog eens rijden. Het kledingadvies was dikke jas en broek en handschoenen, want het was nog behoorlijk koud. De rit liep weer langs de meren terug naar Granby en vanaf dit punt richting Grand Junction.

We reden een gebied in wat qua natuur weer moeilijk te beschrijven is zo afwisselend en glooiende, ruige, lage en hoge rotspartijen. Het meeste van de route liep langs de Colorado rivier. Qua rijden was het gigantisch het zat vol bochten zonder bij oponthoud, het bleef maar doorgaan. En dit is wat in ieders motorrijdershart gewenst wordt lekker door de bocht. Je valt er zeker niet bij in  slaap. We bleven redelijk bij elkaar en probeerden zoveel mogelijk baksteengewijs te rijden wat gebruikelijk is als je met een grote groep rijdt.

Op een gegeven moment zat de duo van mijn voorganger hevig naar links te wijzen en met wilde lichaamsbewegingen probeerde ze duidelijk te maken wat ze bedoelde. Het moest wel iets heel bijzonders zijn want de zwaalde alsof haar leven er van af  hing. Wat bleek een aantal van ons was vooraan iets voor ons een zanderig zijpad in geslagen en dat wilden ze aangeven door te zwaaien. Uiteindelijk zagen we dat de groep daar stond en dus  moesten we een klein keerpunt maken. De weg was vrij smal en dan is het best moeilijk manouvreren met zo’n zwaar ding en zeker als er dan ook nog een duo op zit.

Tja en dat werd 1 van ons dus fataal. Jawel de derde valpartij was geboren. Voor zover je over een val partij kan praten. De motor  kantelde om en de duo rolde over de grond. Dit werd dan de derde valpartij. Gelukkig weer geen letsel of schade. We kunnen er weer om lachen. De ploeg werd weer verzameld en we reden door. De volgende stop was niet ver verwijderd en een aantal van ons klapten zowat, maar helaas moesten ze nog even blijven klappen, want de eigenaresse gaf aan dat er helaas geen water was en dus ook geen piepie kunnen doen. Ook zag de zaak er niet als een koffietent uit er werd zogezegd een garage sale gehouden. Maw, de inhoud en waarschijnlijk het gebouw zelf werd ter verkoop aangeboden. Dan maar verder gereden en dat was zeker nog een 3 kwartier, Dus knijpen meiden. Starbucks kwam in zicht in feite mijn favorite, want de koffie is tenminste te drinken en om maar niet te spreken van de koude koffie mogelijkheden.

We reden inmiddels weer op een interstate oftewel een snelweg. Maar ook de snelweg was mooi gesitueerd tussen de rotspartijen. En het bijozndere was ook nog dat de tegenliggende baan niet naast onze baan lag maar eronder. Ik heb dat ooit gezien in San Francisco en is een heel vernuftig systeem. We kwamen nadat we nog een lunch hebben gehouden bij een Subway, vrij vroeg in Grand Junction aan en dus alle tijd om ons klaar te maken voor de avond maaltijd. 

Eerst nog even de inmiddels rituele bier zuiperij buiten achter de wagen, ja buiten want de kou was totaal verdwenen we zaten weer in de warme streken en dat is dan ook gelijk merkbaar. De sleutels werden uitgedeeld, allemaal tot straks. En weer heb ik mazzel. Een kamer alleen en hier kregen we per kamer 2 drankbonnen. Tja, sorry ik kreeg er dus ook 2. verzamelen voor de deur om naar het dit keer Japans restaurant te lopen welk door Ronald was gereserveerd.

Een van de mensen was 2 dagen geleden door een onbekend insect gestoken. Ach ja meestal reageer je dan het gaat wel over, maar dit keer zag het er dreigend uit, het wondje was open gegaan en er zat een flinke harde schijf omheen. Even wat zalf er op en dan afwachten wat het wordt voordat een arts wordt ingeschakeld.

Een verrassing maaltijd werd ons bezorgd. Een grote viekante kookbar met 2 grote bakplaten. 2 chef koks komen dan achter de bar de maaltijden klaar stomen en dat doen ze echt wel op een specials manier. Ze maakten van dat koken een hele show. Een kip kan enigszins vliegen dus liet hij stukken kip ook letterlijk onze monden in vliegen. Het was een pracht rijdag en zeker ook de maaltijd was uitstekend verzorgd. 

Weer laat en morgen moeten we om 8 uur gaan rijden. dus ik zeg mafse en sweet dreams.