Dag 6 Gunnison - Grand Lake

Beste Jos, jij hebt je kaartje per ongeluk geformatteerd en ik drukte net als jij ook op de verkeerde knop zodoende alle foto's uit de tekst verdwenen, maar bij mij gelukkig nog wel in het fotoalbum. Dus lezers voor de bijbehorende foto's even het album openen en als ik tijd heb zal ik ze weer tussen de tekst plaatsen.

21 september 2018 - Gunnison - Grand Lake.

Zoals 1 van de vorige dagen vermeld, elke dag weer een andere belevenis als je hier wakker wordt. Krijg ik een app van Dries vanmorgen, ijs op de motor, ja hoor daar ztten we echt op te wachten. Wie verwacht er nu dat het zo koud wordt. Kijk in de bergen ok maar hier bij het hotel op de begange grond, oh, maar wacht we zitten al op 2000 meter hoogte. Ja dan kan het natuurlijk wel.

Tijdens de briefing zei Ronald dat het nog kouder kan worden als we de hoogte ingaan want we gaan vandaag tot bijna 4000 meter. Altijd weer leuk he zo’n briefing, maar deze keer had hij het gerust weg kunnen laten. Ik heb zo’n hekel aan kou dus ik stond bij de uitspraak van de eerste letter van ijs dus de letter i al te bibberen, ben maar even snel weggelopen haha, heeft hij niet eens gemerkt. De rest laat ik als verrassing op muh af komen.

Tja als ik kou lekker had gevonden hadden mijn pa en ma mij beter in iglo kunnen fabriceren (ik hou het netjes). Maar goed een harde jongen trotseert alle ontberingen dus hoppa muh koffer ingedoken en kijken wat ik allemaal voor attributen heb om de kou buiten te houden. Ik weet dat er ergens een thermo onderbroek ligt maar kon deze niet zo snel vinden. kappie op, neus en mondverwarmer en natuurlijk mijn speciale brilletje om mijn ogen tegen de kou te beschermen. Ik heb nogal last van tranen bij kou. Zo John (ik dus) rijden maar deze jongen kan niks gebeuren. Oh ja lekker heb ik alleen zomerhandschoenen, pfft so what, wie is hij dan wel de koudegod ik zal hem eens laten zien wie ik ben.

We rijden eerst op een hoogvlakte richting de eerste pas. Deze weg is schitterend te berijden voor opgaan verkeer 2 banen en 1 baan voor afdalend en dat schijnt zo bij iedere helling het geval te zijn van beide kanten, dus niets te klagen over de weg. Bochten vallen nog wel mee zijn lang en glooiend dus waren we redelijk snel boven ook hier weer gold eigen tempo, maar we bleven allemaal redelijk dicht in de buurt bij elkaar. Boven werd de koudegraad opgemaakt en raad eens…. Het was gedurende de rit omhoog juist alleen maar warmer geworden. Zo lekker ik kus de zon. Ik ben altijd blij als ik Palmbomen zie want dan is het warm. Even de benen gestrekt en de liefhebbers van amerikaans bruin water even zichzelf verwend.

De reis gaat weer verder, door aan de andere kant van de berg nog een klein voor amerikaanse berippen holletje af te dalen. Ook deze weg was niet al te S-bochtig en goed geasfalteerd. Hurray we mogen weer horizontaal rijden, noh ja horizontaal. We reden ook nu weer over een Hoogvlakte.  Je zou haast op een kinderlijke manier zegen ”lekker puh”, als je als automobilist even geen geduld hebt en dat motorrijders die proberen zo voorzichtig mogelijk zich op de amerikaanse wegen te bewegen, gaat inhalen op een illigale manier en dan de gele dubbele lijn overschrijd, dat mag zelfs in amerika niet, tja dan kan het zijn dat een Sheriff dat net even opmerkt en je dan even wilt spreken. Hoe dit is afgelopen weten we natuurlijk niet maar zou het een sisser zijn of…..

En nu mochten we echte koffie gaan proeven. Langs de toch best wel drukke doorgaansroute was rechts een geel gebouwtje, niet al te groot en redelijk gezellig. Een dorpse uitstraling. Onze blazen wilden ook geleegd worden dus allemaal in de rij, want er was maar 1 klein plashokje. Koos was me net voor en kwam zuchtend en puffend met een rood hoofd het hokje uit, “zo dat ben ik kwijt”, ja hoor en bedankt he Koos het is een plashokje hoor. Als je Koos nog niet kent dan leer je hem nu kennen tijdens het lezen.

De bergenroute was redelijk fris en voor sommigen was deze frisheid echt in het lichaam geschoten want Jos uit Oss oftewel Ossejos kreeg de koudeaanval niet aangebibbert, gelukkig warme koffie deed hem goed. Ik wilde even wat geld pinnen en laat nu toevallig de Bank of America zich aan de overkant bevinden. Daar binnen gekomen als slordig uitziende motorrijder, had men zoiets, ohoh een overval, maar dat viel mee ik lachte vriendelijk dus de leuke lady achter de balie lachte terug en zei, “Hello, can I help you”. Ik werd weer naar buiten gestuurd want tja, de meeste banken hebben een, rij maar door muh poortje en trek je geld uit de muur. (Drive-I in ATM), zo vreemd, ik stond in de drive in als lopende burger de ATM te bedienen.

De volgende berg diende zich aan. Het nuvolgende zinnetje is een bekend feit voor de medici en ervarenen onder ons. Als je prostaat een tegenstribbelend gedrag toont, dan kan het soms zijn dat het kraantje wordt afgesloten tijdens een plasbeurt en na enige tijd ineens plots wordt opengedraaid en ja dan….juist ja moet je echt even de afvoer gebruiken. Gelukkig er was een uitwijkplaats waar we even konden stoppen. Heeft u wel eens geplast met 12 motorduivels die je in je rug aankijken en dan ook nog eens hun claxon gebruiken. Welnu mijn prostaat ook niet dus het kraantje werd geminimaliseerd en dus leeg? Nee, jammer genoeg niet, maar het meeste vocht was op de grond gevallen. pffft wat een verhaal. “Je moet die zak van je rug gooien, want dat vele drinken stuwt je sluis open”. kreeg ik dan te horen. Weet u het nog ik had een waterzak waarmee ik tijdens rijden mijn droge keel kon spoelen. Mm, wie zou dat nu gezegd hebben.

We passeerden een korte canyon langs de Colorado rivier, welk uiteindelijk uitmond in lake Granby en Mountain Lake en arriveren we in Grand Lake; een verrassend rustiek stadje met typisch Amerikaanse huisjes uit vroegere tijden. In principe is dit een skistadje, maar na gesprekken met enkele inwoners bleek juist de wintermaanden de Horeca haar deuren te sluiten omdat er de laatste jaren bijna geen sneeuw meer valt. Wat is waar? 

Wij de rijders na het gepreksritueel onze kamers ingericht. Zo even mijn laarzen uit en dan loopschoentjes aan. @#$#%^&. Ja inderdaad dat klinkt niet best maar wat wil je als je je schoenen in het vorige hotel laat staan. Even zitten dan treuren, van je wegpraten door het met anderen te delen en dan maar accepteren dat het zo is. Nu dan maar de lage reserve laarzen voor op de motor bombarderen tot loopschoen. De lijst van vermissngen wordt weer aangevuld.

Nu dan maar op een verkenning om te gaan eten. We kwamen bijna allemaal op hetzelfde uit. Ronald en John hebben de rivier opgezocht en getracht om de maaltijd voor morgen uit het water te vissen. Wat gedeeltelijk gelukt is. Nadat de 2 waren teruggekeert bleek dat John de wedstrijd had gewonnen met 3 tegen 1. uhhhhh, ja maar das toch niet genoeg. Voor Ronald lag de taak om dan weer de volgende dag de visfamilie op de BBQ te gaan aanvullen. Dat wordt Forel eten. Ik ben benieuwd.