Dag 5 Durango - Bergenrit - Gunnison.

20 september 2018 Durango - Bergrit - Gunnison.

Elke dag weer een andere belevenis als je hier wakker wordt. Nu weer een rokende vogel in een kooitje. Dries stond on der een afdakje op de galerij te roken, jammer genoeg is de foto mislukt. “Goede morgen Dries, heb je al gegeten”. “Nee, want Koos ligt nog te slapen”. Het ontbijt was best wel uitgebreid voor continentale begrippen. Gekookt eitje en amerikaanse wafels deze keer. Die wafels moet je dan zelf fabriceren op een kantelrooster. Op zich geen slechte smaak, maar tis even wennen.

De Amerikaanse groep Old Hogs was eerder opgestaan en stonden al klaar om te vertrekken, nu is het zo dat Amerikanen erg gesteld zijn op hem daarboven en dus werd onder leiding van de president van die club een soort van ochtendmis gehouden en werden er versen uit de bijbel opgelezen, waarna een behouden reis gewenst werd.

Nog voordat ze vertrokken vroegen we nog even hoe de reparatie was afglopen van de avond ervoor, zij hadden motorpech van 1 van de brommers en die werd nog even totaal uit elkaar gehaald en weer in elkaar gezet, zelfs in de regen, want zo zei de monteur, hij daarboven heeft het zo gewild. De letters HD staan niet voor niets voor Hobby Dweil. Maar goed dit is goedgekomen. 1 van die kerels had wel interesse in Koos en vroeg of hij naast hem mocht staan om te meten. Welnu een vriendschap is geboren en zo te zien vond Dries het niet leuk.

De ochtendmis werd ook bij ons weer gehouden en onze voorspreker Ronald las voor uit eigen werk. We wisten nu een beetje wat ons weer te wachten staat, dus praise onze Lord (Ronald). We reden eerst weer even langs de Harley dealer om tja om misschen toch weer wat HD spulletjes te kopen. En ja hoor, ik zag John weer met een shirt rondwandelen dus……… Trouwens John was vandaag onze voorrijder en Ronald mocht weer vegen.

We reden de bergen in maw dit wordt vandaag bochtjes trotseren. Met nadruk werd gezegd, degenen die rustig aan willen doen, moeten dus dat ook doen, uiteindelijk zijn we geen bergratten maar plattelandsmuizen. Aan het einde van de pas worden jullie vanzelf opgevangen. Het was inderdaad van stijgie stijg en de motor moest regelmatig van links naar rechts an andersom gezwaaid worden. Op 1 moment was een onzer bijna vrijgezel maar gelukkig kon de opzitter van de moped zich prima herstellen, dus helaas partner jullie moet nog heel lang samen door het leven.

We kwamen allemaal keurig boven ook voor degenen die het eng vonden, mijn complimenten voor het doorzettingsvermogen. Daar ik mij voor kan stellen dat iemand zich alleen gaat voelen in zo’n geval als de anderen er toch vandoor gaan ben ik bij de engvinder gebleven gedurende de gehele bergtocht. Het was onvoorstelbaar mooi (weer eens zo’n situatie die je niet onder woorden kan brengen, die kleuren van de bomen tegen steile bergwanden en dan de slingerden weg waar je af en toe tegen aan kijkt), het is een duizend maal ooohhhh waard.

Het hoogste berijdbare punt werd genaderd, een punt vanwaaruit we de hogere toppen met sneeuw bedekt konden aanschouwen. Wij stonden op zo’n 12000 feet boven de zeespiegel. En het frappante is dat er dan nog steeds bomen groeien. In Europa ligt de boomgrens op 1700 meter.

We kwamen aan in een dorpje dat heet Silverstone, mmm laat ons denken, zou het iets met het delven van goud en zilver te maken hebben uit vroegere tijden? We parkeerden de motoren voor de City Hall. Ronald gaf nog even een korte uitleg van tijd en vertrek en toen konden we rondlopen. Het zag er zo pitoresk uit dat we er zo’n kleine 1,5 uur bleven en we dan ook de lunch konden nuttigen. Nu zeg ik wel dat hier delvers hebben gewoond maar als je dan ineens Santa Klaus ziet lopen, tja dat brengt je ineens tot twijfels, waar zijn de rendieren?

Kijk dit dan, een bord met de woorden hystoric bordello. En raad eens wie daar stonden te gluren. Tja het oudse beroep ter wereld werd ook toen uitgevoerd en volgens de beschrijving meer dan honderd vrouwen hadden hun diploma daar voor behaald. Ach ja en nu is het een  fotograaf die met klederdracht plaatjes schiet. Een flinke fluit (nee niet in verband daarmee), liet zich horen en er kwam ook stoom boven de lage huisjes uit. Ja hoor een echt stoom trein midden in de straat die nog steeds verbinding onderhoud met Durango. In 1 van de zaken zat een vrij jonge lady op een oude piano te spelen en zong echte liedjes uit vroegere tijden. Heerlijk die oudheid uit de cowboytijd die gebleven is. Het moet maar zo blijven.

Na de maaltijd in Handlebars stegen we weer op onze rossen. “ He, niemand de deur uit waar is mijn bril”, gaf ik te kennen, links rechts op mijn koffers gekeken, op de grond al mompelend, ”Ik had hem net toch nog.” Net voordat ik sip op de grond zou gaan  zitten, was er iemand die zei, mmmm misschien op je neus. Nee heb ik dat ding gewoon op mijn gok staan. Tja, de vorige was vrij donker en deze heeft lichte glazen, dus zie ik hem niet zo snel..OMG, John wat een rot smoes. Je hebt  gewoon alzmeijer (Een lichter vorm van Alzheimer).

We vertrokken om pak weg 1 uur weer de bergpassen in en dit tweede gedeelte was nog bochtiger dan het eerste en de wegen waren ietsjes meer onbedekt door bomen zodat we regelmatig de afgronden in konden kijken. Een pracht gezicht maar wel opletten was het motto. Horizontaal vallen is niet zo heel erg, maar bij vertikaal vallen kom je zo hard neer. We stoven ( ander woord voor hard rijden) het bleu Mesa reservoir voorbij, wat als een gigantisch prachtig blauw meer tussen de bergen was gesitueerd, ook was daar een kleine stuwdam bij. Achteraf hadden we even moeten stoppen om een plaatje te schieten.

Vervolgens reden we de de Gunnigson area in, hier stond John ons op te wachten om weer als eenheid verder te gaan. We hadden nu nog een paar minuten voor de boeg richting Hotel. Ondanks dat de tempartatuur weer omhoog was gegaan was het rijden best wat fris, we gaan zo langzamerhand waarschijnlijk toch de dalende teperaturen meemaken hier in Southwest. Het landschap was weer onbeschrijfelijk mooi en totaal verschillend met de groene bossen in de Rocky Mountains.

Het heuvel en bergachtige landschap was wederom kaal geworden en wisselde af in kleuren en in ruigheid. We reden Gunningson binnen en regelrecht naar het hotel genaamd western hotel. Onze bloedeigen Goeroe wilde nog even wat woorden kwijt en gooide deze in onze richting. “Even verderop links is een Mexicaan, als jullie om 8 uur zin hebben, dan ontmoeten we elkaar daar voor de avondmaaltijd”. Om 1 minuut voor acht stapten we het restaurant binnen en waren gelijk aan de beurt om iets te bestellen.

Het eten was lekker, dat zeker maar op de een of andere manier liep het een beetje erg rommelig wat dan ook tegelijkertijd wel weer lachwekkend is. Koos zullen we dit nemen voor 2 personen. Ja doen we. De bediende ober kwam met een gedeelte van de maaltijd naar de tafel en riep “Wie heeft dit besteld”, nu kwam bij mijn dit niet helemaal over als de dit die ik had besteld omdat hij maar 1 bakje dit in zijn handen had, dus ik glazig om mij heen kijken of er soms iemand anders dit had besteld. Geen antwoord werd gegeven. Dus nam de goede man dit weer mee terug. Een kleine discussie ontstond waarbij  Ronald aangaf weet je zeker dat je dit niet besteld had. mmm twijfel twijfel. Het zou kunnen maar ik had dit wel besteld als kippesoep en dat gaf hij niet aan. Ok, Ronald naar de ober en heeft alsnog dit laten aanrukken maar dan dit met kip.

De kogel was door de kerk sinds dit verkeerd ging, liep in feite alles verkeerd, want wat bleek achteraan de tafel had men ook dit besteld. Laten we het maar niet te ingewikkeld maken want dit smaakte uiteindelijk verder goed. En ach er moest ook afgerekend worden en wederom werd het engszins rommelig. In ieder geval was het allemaal wel erg vermakelijk te oordelen aan mijn buurman die lachend onder de tafel verdween.

We gaan weer slapen moe van het harde werken, welterusten vriendjes en vriendinnetjes.