Dag 4 Chinle - Monument Valley - Durango

19 september 2018. Chinle - Monument Valley - Durango.

Wekker gezet en er gewoon doorheen geslapen. Maar goed het is 7 uur dus ik heb nog tijd, want half acht vertrekken we. Dus snel even de zaak in de koffer gepropt en naar beneden.

Oh wat een leuk bericht nu weer, de auto is kapot. Nee, he, wie rekent daar nu op. Je verwacht van alle als het gaat om een biketour maar toch niet dat juist de bezemwagen het begeeft. Maar goed het verhaal van John luidt als volgt. Ronald is om 6 uur opgestaan om als eerste bij een garagebedrijf aan te kloppen met de woorden mijn versnelling bak doet niet zo lekker kunnen jullie daar even naar kijken. Soms verwacht je dat monteurs echt vroeg aanwezig zijn in het bedijf, maar nee hoor nu even niet. Maar goed dan even wachten tot 8 uur en jawel de gargae ging open. Dus nu zaken doen. Het zal zo’n 9 uur worden voordat wij kunnen vertrekken, was de mededeling van John. Tis nie anders. We zullen een telefoontje af moeten wachten. Was dat weer een voorbode? En in feite was ik dus niet echt te laat.

Ik heb Koos aangesproken en gevraagd, zullen we Ronald maar inseinen wat hij zich heeft aangedaan door met ons in zee te gaan, omdat het mogelijk allemaal door ons komt. Is het niet verdacht dat ik een beschermbelletje heb gekregen om aan mijn motor te hangen tijdens de rit om mij te beschermen voor alle pech gevallen die mij achtervolgen gedurende mij leven. In Nederland lachen ze er al weer om ik hoor het hier. Ik ben een geboren pecht vogel, maar gelukkig geen zware pech gevallen. Ook Koos is daar slachtoffer van geworden maar die heeft geen beschermbelletje gekregen dus laten we maar duimen. Sorry Ronald dat we in jouw groep zitten maar hou maar rekening met mogelijk nog enkele kleine gevalletjes.

AFKLOPPEN NU. Een ieder van ons leeft best mee in dit verhaal maar ja wat kan je verder doen. We moeten ons schikken, maar de heren John en Ronald  doen er alles aan om toch onze reis niet te onderbreken, met hier en daar een kleine aanpassing. John gaat met het voertuig de reparatiewereld verkennen en wij onder leiding van Ronald toch de tour ingezet. In de loop van de dag horen we meer.

Vanuit Chinle voert het ons door een prachtig landschap, waar de OOOO’s en de AAAAA’s duidelijk te merken waren. Ondanks de pech konden we toch aardig opschieten door het Amerikaanse landschap. Het was redelijk bewolkt en de verwachting van regen was 30%. Ik verwachtte dan ook dat juist boven mijn kop de regenwolk wel zal opensprngen en de rest droog blijft. In het verleden heb ik regelmatig een wolk aan mijn trekhaak gehad, overal droog om me heen en ik precies onder de douche, dus wie zegt mij dat het nu weer niet zo zal zijn. Ik heb dus direkt mijn regenpak aangetrokken, wat natuurlijk weer veel te klein was. Zo zie je maar plastic kan ook krimpen want toen ik het kocht in 2005 paste hij prima. Maar niet getreurd als de regengod zijn tranen laat vallen ben ik mooi beschermd. Ik ben ingefluisterd door mij belletje, maar toen ik erna hoorde dat Ronald ook een belletje had, had ik niet zo’n hoge hoed meer van mijn belletje op en dus wilde ik de mijne gelijk verzuipen. Toch maar niet gedaan, hij hangt nog vrolijk aan mijn stuur.

Het was een aardig stuk rijden maar de rotsmassa’s gaven ons het idee dat de tocht toch wel kort was. Een afstand van 439 kilomter moesten we afleggen en dan ook nog touristje spelen. Prachtige rotsformaties vlogen ons voorbij, ik zeg vlogen want het tempo zat er flink in. Langzaam maar zeker kwamen de regendruppels op ons af maar het zette niet echt door. Zou het dan toch helpen om de regengoden uit te dagen door een pak aan te trekken. We zullen zien als ik het weer uittrek.

Monument Valley kwam in zicht en ja hoor ze stonden er nog sinds vorige week toen ik met de auto was langsgereden. We hebben op de bekende weg langs de formaties een 3 tal stops gemaakt zodat de plaatjseschieters hun mooiste fotos konden maken.

Zo ook weer het plaatje van de lange onhooglopende weg vanuit de as genomen. En wonder boven wonder was het deze keer niet echt druk. Normaal gesproken staan hier veel indianen met sieraden stalletjes, maar er stond er nu maar 1tje. Op naar de Mexican hat die op dezelfde weg ligt een paar mijltjes verderop. Helaas kun je daar met een motor niet goed terecht omdat het een dirt road is daar naar toe. Mexican hat is een flinke grote steen cq rots die al euwen blanceert op een klein puntje in het midden ongeveer. Er waren op dit moment mensen onder de steen aan het klimmen.

De reis ging verder door met stijgen en dalen naar de lunchplaats. Die werd gehouden in een vrij groot en mooi houten restaurant “ Twin Rocks cafe”, genaamd. Prima lunsje gegeten, maar wat ik begreep was er een zware maaltijd bij. Ik hoorde tenminste enkele dames hun beklag doen over de aanbeveling van Ronald :). Het was inmiddels redelijk weer geworden. Licht bewolkt en de tempatatuur weer gestegen dus de kleding werd weer wat luchtiger.

Inmiddels was bekend wat er met de auto zou moeten gebeuren. Gezien de lange tijd die de reparatie in beslag zou nemen en de mogelijk buitennissige hoge kosten is besloten om de versnellingstand waar het probleem in zat zodanig te ontzien als het mogelijk is dat de wagen gewoon mee kan rijden met de tocht richting Las Vegas en op een later tijdstip de moglijke reparatie te laten plaatsvinden. Hiep hiep huraayyy. We hebben vanavond toch een tanden borstel. Op hoop van zegen dat hij het blijft doen in de middle of nowhere straks.

We reden nu met een flinke vaart tussen de rotsen door richting de plaats waar we de wagen weer tegen zouden komen. Het was wel heel apart als je zo ver kan kijken op die vlaktes en je ziet aan alle kanten regenbuien waar we redelijk tussendoor konden rijden, maar op een gegeven moment stopte Ronald toch om de mededeling te doen ons weer aan te kleden omdat de waterhoos wel eens nadelig voor ons ging  worden. Tja onze status was vandaag even flnk gedaald. Een defecte auto en regen en kou. Maar we bleven vrolijk. Het laatste stukje hebben we als regenmummies ons over de weg begeven.

In het stadje Cortez, ontmoette we John weer met de auto en aanhanger. De groep was weer compleet en het bier ook weer terug, want stel je voor dat we alleen op water en brood zouden moeten leven.

Nu op weg naar Durango over een bergrug heen. Het regenen was wel minder maar nog niet helemaal weg. We arriveerden weer bij onze slaaphutjes, een Econolodge motel deze keer, er stonden wat pionnen op de parkeer plaatsen en dus wij in de veronderstelling dat dit voor ons was gedaan en dus de motoren daar geplaatst. Helaas dat was niet voor ons besteld maar voor nog een old Hogs, club die op ons afkwam en verhaal wilde halen. Gelukkig ze hadden hun pistolen thuis gelaten.

Voordat we aan de pizza’s gingen zijn Koos en ik nog even een stukje het stadje in gelopen en werden we verrast doordat we ineens een paar rendieren zien staan vlak voor een woonhuis, dit waren geen herten maar Elks. Waarschijnlijk door het voederen worden ze naar de stad toegetrokken. Het was een spektakulaire dag met  nieuwe indrukken ove het landschap.

Lezers in de hoop dat het morgen goed komt met het weer duiken we ons kribbetje in en dan is dromenland over palmbomen zo welkom.

Welterusten.