Dag 3 Williams - Chinle.

18 september 2018, Williams via Winslo naar Chinle.

Even gluren tussen de spleet van de gordijnen en schrik me r… Zitten de broertjes al aan de koffie, ik kijk op mijn horloge, Pfft gelukkig het was nog vroeg. Hoe ze het doen is een vraagteken de eerste nacht in Las Vegas waren ze al om 4 uur aan het lopen en nu alweer zo vroeg die 2 moeten echt nerveus zijn van dit reizen op een snelle brommer. Of zouden ze zich gewoon niet wassen? ik ga morgen even ruiken.

Snel mijn make up gedaan en zeg nou zelf zo zie ik er toch leuk uit.:) Mijn koffers gepakt en het continental ontbijtje weer genuttigd. Goede morgen saam, af en toe zie ik weer een net wakker gezicht voorbij lopen om hen zelf ook klaar te maken voor de Reis naar Chinle. 

Even mijn koffers in de truck en dan ben ik er weer klaar voor. “Hello sir, are you traveling with me”, zei een man op z’n knauwend amerikaans, je weet dat engelse taaltje maar dan met een sprinkhaan in je keel. “uhhh, what do you mean” en terwijl ik dat zeg kijk ik hem aan en dacht bij mezelf oh leuk er is een nieuw gezicht in ons midden. Nog voordat ik vroeg wie hij was, gaf hij mij al antwoord. “Your lugage is in the wrong car”. pfft, wat nu weer. Staat er precies zo’n zelfde combinatie van aanhanger met motor en bus ervoor als de onze. Nee zijn die twee, je weet wel onze leideres gewoon weggereden zonder onze toestemming:). Ja zo raakt een mens wel nerveus hoor. Ik snap jullie broeders wel. Maar goed koffers eruit en wachten op de tourgidsen.

De reis ging als eerste naar de Harleydealer in Flagstaff, want wat aan mij is voorbij gegaan is dat er nog iemand een sleutel kwijt is geraakt. Wow het is wel een reis met zoekgeraakte spullen geworden. Misschien is er een mogeleijkheid om een sleutel bij te laten maken….enz enz. Maar nee, moeilijk moeilijk moeilijk. Ronald kwam de spijtige mededeling doen bij de kwijtraker. John (leider) kocht nog even snel een paar blouses en na pak weg 10 minuten vervolgden we de reis.

Zoals ik al eerder heb vermeld moet je soms over de rijksweg om ergens te komen. Welnu ook nu weer het begin van een tocht die best saai te noemen is en voorbij vliegende auto’s en zeker met de zware jongens die ons recht inhaalden was niet fijn rijden. Maar goed dit even volgehouden voor pak weg een kleine 75 miles en toen mochten we ons verblijden met het echte touren. Naast deze rijksweg was af en toe de oude 66 weg nog te zien, maar dat was een slingerweg van hobbel de hobbel platen.

De tocht ging door een woestijn van de Navajo indianen, welke in deze onmetelijke dorre vlakte een huisje hebben staan wat somstijds voor afbraak rijp is. Ronald heeft tijdens de ochtendbriefing uitgelegd hoe en waarom deze mensen nog steeds zo leven. Het had alles te maken met de in beslag name van grond door de import mensen, die niet mis te verstaan de indianen stammen uitroeiden. Ik ga er verder niet op in wat ik vind de geschiedenis wat dit betreft vreselijk, hoe mensen tegenover elkaar kunnen staan soms. Alles mag en kan als het maar leuk blijft. Maar goed, de aanblik van al dit bijzonders was toch….. juist ja … bijzonder.

We deden als eerst het plaatsje Winslo aan. Ja weer op de route sixty six, welk een echt oud amerikaans uiterlijk had. Hier konden we even rondlopen en koffie drinken. Leuk plaatsje dat wel, de romatiek droop er van af maar voor 1 van ons toch weer even minder, want toen er in de broekzak werd gegrepen om de camera te pakken voor de nodige plaatjes, was het ruim schrikken. ja hoor de volgende diende zich aan. “Ik ben geloof ik de camera kwijt, denk dat ik hem heb laten liggen in die bar waar we gisteren waren”. Wij als goedgeaarde vrienden hebben op dat moment mee zitten denken waar kan hij zijn want we hebben niets op de tafel zien liggen toen we daar weg gingen. Ronald werd ingeseind en deze is aan het bellen gegaan, Maar nee, ook daar nadat men is gaan kijken weer een nul op request. De camera werd niet gevonden, hij kwam dus op de lijst van zoekgeraakte spullen.

Nog even flink mijn gezicht armen en neus met de 20 euro factor 30 ingesmeerd en de brommers werden weer gestart en op weg naar de lunch. Deze werd een redelijk late lunch. We reden richting …ja hoor rijksweg….Oh gelukkig we rijden erover heen. Nog voor dat ik die brug over reed realiseerde ik mij dan mijn portemonnee in mijn achterzak zat en dat is niet fijn zitten en de mogelijkheid bestaat dat ik hem dan ook nog verlies. En als ik die hier ook nog laat bijschrijven op de lijst dan is mijn leven over. Hoppa de noodrem werd ingeschakeld en de portemonnee verhuisd naar een frontzakje. Snelle Jelle (lees John) gaf gas en was snel weer bij.

Er stond veel wind en dat was dan dus nu even lekker want het was ruim warm geworden. de 30 graden werd weer overschreden. Herinneren jullie je nog van die linelaal, welnu ik heb hem weer gebruikt hoor, kaarsrecht lopen die wegen tot ze in de verte zo smal worden dat je je afvraagt of je er nog op past. Lange lange dalingen maakte de tour best interessant, maar wat je daalt moet je ook weer stijgen. De vlakte links was net zo plat als de vlakte rechts. En ja daar wonen ze dus de indianen. Gewoon in  huisje en vaak met veel rommel eromheen aan het einde van een grindweg in die vlaktes. Bij de meeting vanmorgen vroeg iemand wonen ze nog in de wigwammetjes. Nee dus, dat is verleden tijd.

Uiteindelijk kwamen we bij de lunch aan ook weer een kleine nederzetting van zo goed als nieuwe huizen. Ronald had vorig jaar gelezen dat er een Subway zou komen, welnu dat klopt maar helaas nog niet open. Dus even oversteken naar de andere kant van de weg en daar was een supermarkt. Nu is het zo dat in de amerikaanse supermarkten vaak wel een paar restaurantjes zijn en dus kochten we daar ons lunch. Er was aangegeven dat we  maar niet te veel moesten eten want tja het was 3 uur inmiddels. enerzijds omdat de tijd vooruit gezet moest worden anderzijds omdat we best een lange zit hadden gemaakt. Maar tja in Amerika een kleine portie kopen, haha, ja hoor dat zal lekker lukken. Alleen al de Cola, daar krijg je bijna een liter van en vaak kan je dan ook nog refillen. Koos wij doen samen met die beker hoor ja dat was ok, maar de oplettende indiaanse tante zag 3 man staan en we bestelden 2 bekers. Daar zij gek op geld zijn. vroeg ze gelijk, “moeten het er geen 3 zijn?”, nee mevrouw, gewoon maar twee. Onze lunch genuttigd waarbij een ieder wel iets te veel ophad , maar goed je leeft maar 1 keer. komt goed vanavomd.

Op naar Chinle. De mooie weg werd vervolgd en werd steeds mooier met als die ruige rots formaties en het dalen en stijgen. We reden het echte wilde gebied in. Weet u nog dat ik mijn neus ingesmeerd had en er ook nog een flinke wind stond. Wel, een combinatie van wind en factor 30 geeft een wazig pijnlijk prikkend beeld achter je zonnebril. Dus ook nu werd de noodknop gebruikt en snel de oogjes uitgevrewen. Daar de volgwagen ook echt wil volgen stopte John natuurlijk ook en kwam even assisiteren. Oogjes schoon, Gas erop en proberen de groep in te halen met een snel heid die zeker in amerika een geldsom waard is waarmee je dan de amerikaanse economie weer kan opschroeven.

In Chinle haald ik de groep in en waren we in feite ook tegelijk ter plaatse. We belanden in een Hilton Hotel. Hier werden onze koffers en tassen uitgeladen. “Ik ben mijn koffer kwijt”, zei 1 van de inmiddels uitgebluste mederijders. Ik zag de teleurstelling in zijn gezicht, terwijl zijn ega zoiets had van, dat kan toch zeker niet. “Zou ik hem dan niet in de bus hebben gezet”? was de volgende opmerking. Ik zag de lijst alweer langer worden. 2x sleutels, 1 x fototoestel en nu dan toegevoegd de koffer. “oh, daar staat hij”, en hij keek boven op de aanhanger. Pfft gelukkig, ook weer opgelost. Ik terug lopend naar de broertjes deelde ik deze story met hen en ja hoor daar kwma de aap uit de mouw. “oh dat heb ik gedaan zei 1 van de 2.”. Welnu die aap wordt hier vermeld haha.

We konden nog even het zwembad in want we hadden nog een uur voordat we zouden gaan BBQen. Zwembroek aan, handoek mee en op de weggoi slippers naar het zwembad gewandeld. De broertjes zaten er al en ja de opmerking “waar blijf je nou was weer aan de orde”. Ik even afkoelen in het water en daarna mijzelf aan de tafel gezet naast de vrienden. “Zal ik je een leuk verhaaltje vertellen, de camera zat onderin de tas en dus loos alarm, okies dat is een positief geluid en ook voor degenen die ervoor aan het zoeken zijn geweest. Ronald bedankt voor de moeite er is weer een mens gelukkig.

Afdrogen, aankleden en de bus in. Helaas we passen er niet allemaal in dus een viertal moest op de aanhanger mee. Mag dit?, geen idee, maar ach regels zat in Amerika maar de worden ook zat overtreden dus wat maakt het uit gewoon gaan en we zien wel. De BBq plaats was gigantisch,en mooie aan de rand van Chinle Canyon, even een hekje overklimmen met de attributen en een redelijk plat plekje opgezocht. Wow dit was een heerlijk moment met zijn allen aan een schitterend mooie Canyon ons vlees verorberen, mijn complimenten aan de leiding. 2 van onze rijders hadden een drone bij zich en konden deze nu mooi in de canyon laten vliegen. Dit is toch echt mooi, ik was toch al van plan zoiets aan te schaffen en nu kon ik het voordeel van zo’n ding goed aanschouwen. Het moment van koop komt dichterbij.

Mensen we hebben een prachtige dag gehad, een heerlijke BBQ genoten, lekker gereden en veel gelachen. Tot nu toe een 10 voor alles om ons heen, maar helaas een viertje voor de rijkswegen. Maar zoals vermeld ontkom je er niet altijd aan. 

Voor de lezers. Deze blog is geschreven in Amerika maar de foto’s worden in Nederland geplaatst, want mijn tourvrienden liggen op 1 oor en ik zit alweer te knikkebollen. Morgenochtend verwacht ik op zijn minst de opmerking. “Waar blijf je nou”.

Welterusten.