Dag 2 Selligman - Grand Canyon - Williams.

17 september 2018

Mannen en zeker ook dames. houden jullie er rekening mee dat we om half acht klaar staan om een aanvang te maken voor onze 2e tourdag.

Wat we gaan doen morgen was ons al min of meer verteld. We starten bij een oudere man zijn winkeltje, nou ja ouder, je mag wel zeggen dan 90 best oud is in ons mensen bestaan. Maar naar verluid een nog kwiek kereltje die data uit het verleden, als het gaat om de route66, nog behoorlijk in zijn koppie heeft zitten.

De dag begon met een continental ontbijtje, dus deze keer niet een vette spek maaltijd, maar meer gericht op het zoete kantje. Iedereen was redelijk op tijd op de parkeerplaats alwaar Ronald weer de dagbriefing hield. “we missen nog iemand”. Tja soms kan het zijn dat de afvoer van het lichaam net even ongelegen komt en dat kan het soms ook zijn dat je dan juist te laat komt. Maar goed, de boosdoener kwam uit de kamer gerend met een gezicht van zo gelukkig dat ben ik kwijt. Zijn gezicht was rood, maar dat kon wel van de zon komen. Nu was iedereen aanwezig, de hoofden werden geteld en in orde bevonden. ik zal ook gelijk maar even de meerijders noemen: 

Jack Meijster en Mascha Meijster rijden elk apart op een motor.
Marc Alewaters.
Chris Vermeulen.
De broertjes Koos en Dries Muis ook zij wilden niet bij elkaar achterop.
Jos de Dries.
Wiebe Keizer die zijn vrouw Elly Keizer vervoerd.
Riemke Veendrick die achter haar man Jos Veendrick plaats had genomen.
En dan Henk en Jeanette Blok die ook lekker knus tegen elkaar aanzitten deze tour.

Iedereen geinstalleerd en we konden wegrijden. He, de duo’s lopen weg, oh, wacht, het eerste gedeelte van de tour is 25 m rijden. Zo dat hebben we weer mooi achter de rug. Die meters nemen ze ons niet meer af. Het winkeltje was aan de overkant van de weg, vandaar dat de dames gingen lopen. Het oude baasje kwam lachend aan fietsen en begroette Ronald vriendelijk.

Hij vertelde ons in een kleine ruimte waar hij vroeger als kapper langs de 66 had gewerkt, hoe hij de weg 66 zag vedwijnen en er een nieuwe weg werd aangelegd in de jaren 70. Hierop werd onder zijn leiding door de plaatselijke bevolking flink geprotesteerd met als gevolg dat men er oor naar had en de route na een lange strijd in ere werd hersteld tot de dag van vaandaag kan men nog steeds grote stukken oude weg van de 66 rijden. Zo trots als een kappertje bedankt hij ons dat wij zijn verhaal hadden aangehoord en nam na een kort praatje weer afscheid van ons.

Dit keer werden we begeleid door John en nam Ronald de bezemwagen. om ons even te testen of we hem ook zouden volgen reed hij een afslag te ver door en mochten we een rondje maken over een terreintje met grind. En ja hoor iedereen volgde trouw dus dat was gesetteld. Zo nu even de doorrijfout herstellen en reden we de juist afslag in, waar….jawel Ronald al stond te wachten met een kleine smile op zijn gezicht.

Eerst nog even de oude 66 bereden en daarna weer even een stukje over de snelweg om bij de Grand Canyon te komen en ten ene malen werd er weer op gewezen dat we zo compact mogelijk in baksteenformatie moesten rijden om te voorkomen dat er voertuigen tussen de motoren zouden gaan rijden en de baksteenformatie de meest veilig manier is omdat je dan niet direkt op je voorganger zit en je dus bij een ongeval sneller kan uitwijken. Behoudens het feit dat je snel kan rijden is snelweg rijden niet bepaald mijn hobby. Ik en vele anderen zijn easy riders. Maar tja soms moet je wel als je van A naar B wilt komen. Het was gelukkig niet zo’n lang stuk voor we bij de eerste stop aankwamen. We reden van de snelweg af richting Grand Canyon en kwam nu weer op een 2 baans weg terecht.

Bij het eerstvolgende brandstof station werden onze ijzeren paardjes weer gevoederd en bleven een kwartiertje langer hangen. Ook dit station was een beetje in de oude stijl gebleven en er er stonden vele kunstwerken buiten opgesteld. Dit was wel weer het fotomaken waard. kijk nou hier staan ook ijzeren paarden, maar dan ook letterlijk. Een kunstenaar had van een berg roestig blik creaties van paardfiguren weten te creeren. Daarnaast stonden er ook andere kunstwerken zoals indianen  cowboys en een oude houten koets met afgebroken assen. De rust zat er weer op dus helmpie op en gaan.

De weg vervolgend kwamen we bij het heliveldje aan. Hier kon men met een heli boven de Grand Canyon vliegen. Er was van te voren al aan ons gevraagd of we dit wilden doen, de prijs was zo’n kleine 230 dollar. Op 2 na wilden ze allemaal wel eens de wieken boven zich horen draaien, terwijl er onder hen dan een gat bevond van een paar kilometer diep. Wow dat waren  meer dan 1 kopter, dit was lopende band werk. Er stonden een stuk of 6 kopters tegelijk, die pakweg zon 6 tot 8 man konden vervoeren.

Bij de balie de inschrijving gedaan en vervolgens moesten de passagiers een verklaring invullen. Daarna volgde nog een veiligheidsfilmpje en kon men wachten op de boarding. Na zon klein uurtje was een ieder weer op veilige bodem met een behoorlijk indruk bij zich. Een ider nog wat te drinken gepakt uit de drankenaanhnager en op weg naar het national park de Grand Canyon alwaar we op diverse plaatsen over de randjes konden loeren in die inmens grote scheur in de aardbodem.

Na de nodige entree kaartje gekocht te hebben, voor elke 2 motoren 1 kaartje zijn we een paar kilomter doorgereden om op een gunstige maar helaas toch drukke parkeer plaats te stoppen en onze lunches uitgereikt te krijgen. De broodjes waren ruim belegd. Ik noem dit soort broodjes altijd douchen na de maaltijd broodjes. Bij de eerste de best hap sijpelt aan alle kanten de saus en het beleg over je vingers. Trouwens Ronald even een vraagje. Hoe groot denk je dat een mensenmond is ? Ze waren zalig dat is zeker maar mijn mondhoeken zijn wel uitgescheurd nu.

De randen van de Canyon nog even voorzichtig benaderd en de nodige plaatjes gemaakt. Op de terugweg nog een stop gemaakt langs de Grand om een andere aanblik te krijgen. Maar tja dat ding is zo groot alles lijkt op elkaar. Ik kan het niet beschrijven dus al iemand de Grand nader wil bestuderen zeg ik, kijk even op deze site. http://grandcanyon.com

Of zoek zelf even op Google

Ronald was zo goed om zijn kennis van de geschiedenis aan ons te vertellen en ja het is indrukwekkend als je dan hoort dat het een gevalletje ijstijd is en de sleuf als het ware is ontstaat door wassend water die de rotsvormng heeft veroorzaakt.

“Mensen, we rijden even terug naar Williams, een leuk stadje met echt Amerikaanse gebouwtjes zoals het vroeger was”, ook een stadje op de route van sikstie siks! Haha even, ja hoor een rechte tweebaansweg waar je een lineaal langs kan leggen, maar dan 1 van bijna 120 km. De afstand van Arnhem naar Rotterdam. Als we dit in Nederland rijden dan moet we bijna een koffer inpakken omdat we dan het idee hebben ver weg op vakantie te gaan. Die amerikanen toch.

Het leek wel of er geen einde aan kwam, maar eenmaal in het stadje vergaten we de rit want het was een leuk plaatsje en dus onze aandacht was alweer afgeleid. De kamers werden verdeeld en we zaten met z’n allen nog even na te praten over de tour van vandaag.

Ronald had een tafel besteld bij een retaurant en hebben daar met de groep gegeten.

Lezers, sorry deze jongen gaat even zijn ogen dicht doen of nee ze vallen gewoon dicht merk ik.

Zzzzzzzz, werkse in nederland en tot morgen.