Dag 1 Vegas- Selligman - 16 september 2018
16 september 2018 - Seligman, Arizona, Verenigde Staten
6 uur, wat een rot geluid is dat toch in de morgen, maar gelukkig bestaat het wel want anders had ik vandaag niet in Selligman gezeten. De bestemming van de eerste tourdag. Een ontbijtje met ham and eggs, zo die valt stevig op de maag. Bagage opgepakt en naar de hoofdingang alwaar Ronald de tourleider van (CROSSROADS Motortours ) gebruik maakt van de tijd die het verhuurbedrijf nodig heeft om een vervoermiddel naar ons toe te sturen. Een briefing waarbij wat seinen en verkeersgedrag, evenals de manier waarop we als groep met elkaar moesten rijden werden afgesproken.
Ronald een stevige man van middelbare leeftijd beetje grijzend, brildragend en sympathiek overkomend, maar dat zijn alle brabanders want hij verried zichzelf door de keiharde G vreselijk zacht te maken, hij was degene die voorop reed met een eigen Harley en werd geassisteerd door een iets jongere man en naamgenoot van mij, die met een keurig verzorgd busje met aanhanger met daarop een reserve motor, de ploeg als bezemwagen volgde. Er was radioverkeer tussen deze twee, dus tja wat kan er dan nog fout gaan. 
Bij het verhuurbedrijf aan gekomen moesten we 1 voor 1 worden ingeschreven en een kontrakje werd opgemaakt. Zo typisch Amerikaans, goed indekken voor de problemen die kunnen ontstaan. Bij de voordeur stond een mederijder en mompelde wat toen ik vroeg wat er was kreeg ik te horen dat hij zijn helm kwijt was, “nee he.” dacht ik, dat begint nu toch al niet gelijk. Het bleek dat hij zijn helm waarschijnlijk in de bus had laten liggen.
De motoren werden voorgereden en we zouden dan allemaal onze eigen bestelde motor krijgen. De goeie man (medewerker ven het verhuurbedrijf), raakte door alle drukte redelijk gestressed waardoor het vrij lange tijd in beslag nam voor alles uiteindelijk geregeld was. Terwijl ik mijn motor, die ik als laatste had gekregen aan het inpakken was werd de sfeer al gelijk gezet. Ronald de man die zo sympathiek over kwam, maakte over mij de volgende gekscherende opmerking toen ik mijn motorjack tevoorschijjn haalde, welke licht gekleurd is met rood wit blauwe striping op de mouwen. “he, kijk Evel Kneevel rijdt ook mee”, zo die is binnen, ik natuurlijk schaamrood, want ik kan daar zo slecht tegen haha. Heerlijk Ronald ga zo door, moet kunnen ook tegen vreemden.
De stressman heeft ons nog even uitgelegt hoe de Harley naar ons zou luisteren als je op de diverse knpojes drukt en vertelde daarbij ook dat als het kontakt sleuteltje zoek raakt dit wel een hele dure business zou zijn. Dus stop weg die sleutel, nee niet daar, gewoon in je zak. 
Zo op weg naar de desert, we verlieten Las Vegas via de Hoover dam, helaas moet je dan een flink stuk snelweg nemen. Goh wat is dit nu lullig wil je weg trekken bij een verkeerslicht slaat de motor af en tja een andere motor dan je gewend start je niet gelijk weer. Maar wij zijn met z’n allen uit dus het geduld was duidelijk aanwezig. We trekken elkaar er door heen als het moet toch?
Daar ik al een paar keer op die dam geweest ben had ik de weg ernaar toe in mijn hoofd zitten, welnu, John vergeet het maar want de wegen zijn daar behoorlijk veranderd en ook de toegang tot de dam was afgesloten. Ja je kon er wel overheen rijden, maar dat liep dan dood. Een zoals vroeger er overheen lopen was er helemaal niet meer bij. Er was een uitkijk punt, ook in het verleden was die er al maar nu behoorlijk opgeknapt. Voordat je met de auto erbij mag wordt je eerst behoorlijk gecontroleerd. Waar zou dat nu voor zijn?
De Hooverdam, een gigant van een stuwdam die ervoor zorgde dan Las Vegas niet onder water komt te staan. Deze dam is in 2 staten gebouwd en vroeger hadden die staten een tijdverschil van 1 uur. Maar dat is niet meer, dat is afgeschaft. De stroomversnelling in die dam werd gebruikt voor het opwekken van Energie. Nee fout, ik hoor u al denken, niet voor Las Vegas maar voor Los Angelos. Dit is een ingewikkeld verhaal lees dit even op internet.
Na een twintigtal minuten reden we wederom via de snelweg op naar Kingsman. Een klein plaatsje waar we de route 66 opreden. Deze route is door een oudere man van in de 90 in Selligman na flink vechten, niet letterlijk, in ere hersteld en bestaat dus weer als……ja, u raad het al Route66. Er stond veel wind en we reden tamelijk door, daar ik een GoPro op mijn helm heb geplakt ving deze best veel wind. Bleef deze wind nu gelijdelijk aan 1 kant nee, de wolk met die bolle konen had het echt op mij gemunt. Mijn helm trilde gigantsich van links naar rechts met een snelheid die mijn ogen niet bij konden houden. Dus na veel gefriemel heb ik dat kreng tijdens rijden ervan af kunnen krijgen. Straks als de wind minder zal ik hem er weer op moeten doen.
Ik had van thuis een speciale waterzak mee genomen die mijn vrouw had gekocht. Erg handig ding trouwens, voor een ieder aan te bevelen. Klein rugzakje en dat ding gevuld met water erin. Af en toe even aan het slangetje zuigen en hoppa de slokdarm wordt gevuld. Maaaar er is een maaaar, want als je de eerste slok neemt en het is buiten bijna 40 graden dan kan het zijn dat je slokdarm in brand staat.:) daar had ik het volgende tijdens de rit op gevonden. Zuig, slik niet, spoeg uit en de wind zorgt voor een regenbui. Wow dat was lekker want ik was zeiknat en tja de wind koelt dan lekker af. Advies doe dit niet als je te dicht op een ander rijdt want zonder ruitenwissers op het vizier of bril wordt het even mistig.
Aangekomen in Kingsman deed het volgende probleem zich voor. Door welke reden dan ook kwam 1 van ons ten val of liever gezegd de motor kantelde, prima hoor kan gebeuren, bedoel als dat zware ding eenmaal over zijn kantelpunt is hou je hem niet makkelijk meer, dus dat is niemand kwalijk te nemen. Maar dat je op deze manier van je vrouw af ziet te komen is hem wel aan te rekenen, zij zat namelijk nog in het kinderzitje. Daarna natuurlijk niet meer dus. De boef. Gelukkig niemand gewond en konden later er toch weer om lachen.
“Oh, oh, nu is hij zijn sleutel kwijt”, kwam 1 van de rijders weer even mededelen. “He, hoe kan dat nou”, nou gewoon in het slot laten zitten toen we wegreden bij de hooverdam. Ohoh, en we werden nog wel gewaarschuwd. Tja dit is minder en ik denk dat een ieder meevoelt met die persoon, maar wat kan je er verder aan doen. Niets dus, dus blijven lachen en de reis vrolijk blijven toch?
Mijn GoPro weer op de helm geplakt en we konden weer weg om onze brommers wat voedsel te geven. Ook een leuk systeem. Allemaal achter elkaar staan mondje open en Ronald stopt de slang erin. Afrekenen en wegwezen.
Tja, wat zal ik zeggen, Als je korte beentjes hebt en je moet in enen voor wat dan ook stoppen dan kan het zijn dat je dat zwaargewicht onder je met je tenen op moet vangen en dat lukt niet altijd zo ook nu even niet bij 1 van ons. En weer een geluk dat de motor niet echt omkantelde maar enigszins schuin hing. Pfft komen we weer goed weg. Ook deze gebeurtenis is later een hylarisch verhaal geworden.
We reden vanaf nu op een tweebaans weg, met direkt tegenliggers. Dit kan een voordeel zijn, maar soms een behoorlijk nadeel. Het rijdt rustiger dan al die voorbijvliegende auto’s, totdat je een tegenligger hebt die jaloers is op motorrijders. Want 1 of andere ….(vul maar in)…. verliest de macht over het stuur en komt recht op de Ronald de tourleider af. “Moet ik het herhalen”?, Ja dus, “We hadden weer geluk”. Hij zit gewoon nog bij de club. Af en toe ga ik naast iemand rijden om deze dan op te nemen op de camera, dus ik reed op naar een rijder met duo passageuse en wijs boven op mijn helm naar de cam. De duo zag mij en dacht dat ik een spelletje wilde spelen dus die ging ook boven op de helm zitten wijzen, dit werd een paar keer gedaan totdat ik hard riep ik ben julie aan het opnemen. Zo zie je maar hoe belangrijk mondelinge communicatie soms kan zijn haha.
We reden uiteindelijk Selligman, het stadje wat ook laat zien dat het op de Route 66 ligt , vanwege al die oudheden uit die tijd, binnen en konden inboeken bij een mooi motel (Canyon Lodge genaamd), welke elke kamer een thema geeft. Zo even rust de motor uit en een stoel gepakt voor een biertje. Gezamelijk even nagesproken over de rit en ook gezamelijk gelachen en de incdenten in het belachelijke getrokken want zo kom je er altijd beter doorheen. Maar als het moet dan elkaar steunen dat is motorrijden.
Ja hoor alsof de duvel er mee speelt. We hadden ons allen klaar gestoomt voor de avond maaltijd in een restaurant. En zaten nog even bij elkaar in het langzaam donker wordende Selligman, Nee trekt gewoon
iemand de stekker uit het hoofdenegiecentrum. Zit we en de rest van Selligman gewoon zeg maar op de tast met elkaar te praten. Wow das leuk, want als je dan in een restaurant wilt afrekenen kan dat dus niet, want ja, verzin zelf maar. En het binnenlopen om een maaltijd te verorberen is er al helemaal niet bij. Maar let op Ronald laat zich niet voor 1 energiegat vangen, na een telefoontje naar het restaurant, “we wachten een half uurtje”, en dan? Welnu dan komen de noodrantsoenen op tafel, dit wordt een vervoegd ontbijtje dus. De inventieve telefoon gebruikers wisten het led lampje te vinden en bij dit licht werden de apfelstrudels, bananen, appels, chips en zoete popcorn tevoorschijn gehaald.
Gezellig met elkaar geboomd en na pak weg een uurtje of anderehalf werd de schakelaar weer over gezet en konden we elkaar weer begroeten.
We zijn met 15 personen, die ik ook nog niet echt bij naam ken maar morgen ga ik dat regelen en worden de namen hier op de blog gezet. Voor zover zij dat zelf willen natuurlijk.
Mensen, wij de Old and Young Hogs gaan een boek lezen achter onze oogleden. tot morgen.
Fijne dag morgen.
Het is wel genieten hier!!